Dag 1 en 2

Nu is het donderdag, eigenlijk begon de reis al op maandagavond. JR bracht me naar Heerenveen, vandaar met de trein naar Schiphol en met de shuttlebus naar het Ibis hotel. In het zachte bed een korte maar verkwikkende nachtrust. Om 6 uur op en weer met de shuttle naar Schiphol. De lange rijen stonden op mijn netvlies gebrand: de vlucht naar Chili wil je niet missen!

Precies 4 uur van te voren betrad ik vertrekhal 3. Bagage afgeven: oei wat is het daar al druk - maar gelukkig, met hulp van Hanneke had ik alle documenten al geüpload (covid vaccinaties, negatief testbewijs, paspoort). Ik was ‘travel ready’ en dat betekende dat ik in de rij mocht waar nog maar 1 persoon stond.

Binnen tien minuten door naar de volgende hindernis: de security check. Ja, hier stond ik wel even in de rij. Ook bij de paspoortcontrole was een rij. Toch was ik al met al om 8:15 uur klaar. Mijn latere buren in het vliegtuig waren ook om 7:15 begonnen maar hadden drie volle uren in alle rijen gestaan! Wat was ik blij dat ik ‘travel ready’ was.

Vlucht 1 bracht me van Schiphol naar Houston. Een lange saaie vlucht van 10 uur. Voor de overstap op Houston moest ik eerst langs de immigratie van de USA. Ik herkende de werkwijze en de lange rijen van vorige keren dat ik daar aankwam. Dit was echt lang wachten. Enfin, het hielp me om de vijf uren van de overstaptijd op Houston te overbruggen. Naar buiten was niet echt een optie: in Houston was het 34 graden Celsius.

Vlucht 2 duurde negen uur en was in de nacht. Ik was vroeg opgestaan en het tijdsverschil met Houston was zeven uur. Dat was met recht ‘in moaie lange dei’, zou onze mem wel zeggen! Tijdens die nachtvlucht heb ik dan ook een paar uur kunnen slapen, hoewel het nooit echt comfortabel wordt in een vliegtuigstoel.

Om 6:30 uur waren we geland. Weer alle controles. Het bewijs dat ik verzekerd ben tegen alle mogelijke ziektekosten die covid met zich mee kan brengen kostte me vorige week veel telefoontjes en een slapeloze nacht. Gelukkig was dit nu goed voor onmiddellijk dóór naar het volgende station, zelfs zonder PCR-test (wel samen met de vaccinatiebewijzen). Paspoort en bagage was zomaar klaar.

Daar zat ik dan om 7:30 uur op het vliegveld aan de koffie! Wekenlang was ik bezig geweest om alle documenten te verzamelen en te uploaden - de USA en Chili willen heel verschillende dingen zien. Dan hoop je wel dat je het goed gedaan hebt. Nu bleek het allemaal te kloppen. Eindelijk kon ik de stress van de reis van me af laten glijden.

Heike voegde zich bij me. Fijn om haar eindelijk weer te zien! Gezellig even koffiedrinken en de Chileense simkaart installeren die Heike voor mij gekocht had. Met de transfer naar de stad, eerst naar een restaurantje om te lunchen. Na de lunch gauw naar het appartement, een kopje thee en in de rust. Ja dan ben je wel heel moe, maar van slapen komt niets met zoveel indrukken in je hoofd. Heike had boodschappen gedaan zodat we rustig in het appartement konden koken en eten. ‘S Avonds viel ik als een blok in slaap. Ik werd wel wakker van de kou: het is winter in Chili. Overdag schijnt meestal de zon en er is weinig wind, dat maakt het overdag aangenaam. Na de (vroege) zonsondergang koelt het af naar 6 graden. Extra kleding hielp het gebrek aan dekens te compenseren.

Donderdagochtend werd ik verkwikt wakker. Heike moest al vroeg naar college. Ik kon lekker rustig aan doen. Voor de lunch hadden we afgesproken op het universiteitsterrein. Gewapend met het metrokaartje dat Heike al voor mij gekocht had betrad ik de metro. Goed georganiseerd, alles duidelijk aangegeven: hier kun je je weg wel vinden. Op de Universidad Católica genoten wij van een eenvoudige doch voedzame maaltijd voor maar € 4,- p.p. Het deed mij denken aan de mensa in mijn studentenjaren in Groningen. Helaas hebben wij in Nederland nergens meer een mensa. Aansluitend bezochten wij de mis in de universiteitskerk. Elke werkdag wordt hier een mis opgedragen. Het is dat ik de structuur van een mis herken, en ook de responsies kan ik wel plaatsen, maar qua taal begrijp ik er zo goed als niets van. Dat ene jaar Spaans op de Highschool in Frankfort (USA) is natuurlijk ook wel heel lang geleden.

Heike had ‘s middags weer college, dus ik ging naar mijn appartement. Ik deed boodschappen. Interessant om te kijken wat voor producten er hier allemaal in de supermarkt liggen. Na de koude nacht verbaasde het me niet dat er ook een uitgebreide keus was in fleece dekens, fleece pyama’s en fleece ochtendjassen.

In de avond deden we het letterspel van de DA. Ik beweerde dat ik dat in Hurdegaryp gekocht had. Nee, zei Heike, het was al oud toen wij klein waren. Ja, daar had ze gelijk aan. Ik had het in Groningen al. Ik sleepte het toen ook altijd mee naar kampweekenden. Dan is het niet vreemd dat het doosje met drie soorten plakband bij elkaar gehouden wordt.