Sterren kijken

In de avond hebben we de astronomie-tour gedaan. Onnodig om te zeggen dat het weer heel koud was, ondanks alle thermo-ondergoed, mutsen en sjaals. Maar wat prachtig! Ik heb nog nooit zoveel sterren gezien. Een man die er echt verstand van had legde ons van alles uit en liet ons door een telescoop kijken die gebouwd is volgens de principes van Newton, maar met een betere paraboolspiegel erin. Om de beurt mochten we kijken naar een dubbelster, naar een grote rode reus, naar een supernova en naar een ster die eigenlijk een rode reus is, maar omdat hij zo dicht bij de horizon staat schittert hij als een diamant.

Het volgende station was een drankje en een hapje rondom een heel klein vuurtje waar iedereen dicht omheen kroop. Onze gastheer beviel de Chileense wijn van harte aan, maar iedereen koos natuurlijk voor warme thee of koffie. Ondertussen vertelde hij wat de oorspronkelijke bewoners bedachten bij de sterrenhemel: twee helder sterren waren oog en neus van een lama, de zwarte stukken erachter waren zijn lijf. De lama plast op de bergen, zodat het daar sneeuwt en regent, en de rivier van San Pedro gevoed wordt. Aan de andere kant van de sterrenhemel is de zee. Daar drinkt de lama uit, zodat hij voorkomt dat er weer een overstroming komt. Het verhaal wil namelijk dat de natives oorspronkelijk aan de vruchtbare kust woonden. Na een verschrikkelijke overstroming (misschien een tsunami?) is dat volk naar de woestijn verhuisd. Ook nadat de vloed verdwenen is zijn de mensen in de woestijn blijven wonen.

Het laatste station was een fotograaf. Ieder van ons werd op de foto gezet met als achtergrond de sterrenhemel. Je moest wel 20 seconden stil zitten, want dat is de sluitertijd die hij gebruikt. Ik ben benieuwd naar de foto! Het waren twee mooie uren. De komst van de warme bus was daarna erg welkom.

Mijn excuus aan jullie, lezers, voor het dubbel plaatsen van de beide vorige blogs. Dat wijt ik aan de lichte stress die ik heb bij het moeilijk bereikbare internet hier. Het appartement heeft geen WiFi. Wel mogen we op de hotspot van de iPhone van de eigenaar, maar zodra die te ver uit de buurt is is dat weer afgelopen. Dus ik werk meestal op de hotspot van mijn eigen iPhone, die minder sterk is, waarschijnlijk door mijn goedkope simkaartje.

Tegelijkertijd verbaas ik me erover waar je allemaal bereikbaar bent. Vanmorgen, op weg naar huis vanaf de lagunes, hadden wij een lekke band. Dus iedereen moest even de bus uit terwijl ze de reserveband eromheen zetten. Ik kijk op mijn telefoon, en jawel hoor, er was net een appje binnengekomen uit Nederland. Ter plekke kon ik het beantwoorden – midden in de woestijn!

Nog een excuus, en hier is geen smoes bij te bedenken: bij het verhaal over de lagunes schreef ik ‘wordt je’. Oei, nu ik het weer teruglees doet het zeer aan de ogen.