Naar het historische centrum

Natuurlijk moest ik de oudste kerk van Santiago bezoeken. De Kerk van San Francisco is één van de oudste gebouwen uit het koloniale tijdperk, had ik gelezen. Bovendien heeft hij al diverse aardbevingen doorstaan. Vol verwachting ging ik er naartoe. Ja, hij ziet er stoer en robuust uit aan de buitenkant, en ik geloof direct dat hij oud is. Maar aan de binnenkant - wat een treurigheid. Nauwelijks kaarsen, maar lelijke vervangende lampen. Overal enorme boeketten lelijke plastic bloemen. Dat is toch geen devotie meer! Normaal gesproken ga ik even rustig zitten in een bank en geniet ik van de sfeer in een RK kerk. Ik hield het nog geen minuut uit, gauw weer naar buiten.

Ik zocht een restaurantje op. Ik wist het voor elkaar te krijgen vegetarische empanada’s te bestellen. Het mangosaus smaakte wel heel erg net als aardbeienyoghurtdrank. In het restaurantje was het een oase van rust, buiten één en al kabaal van auto’s en bussen.

Lopend verkende ik een stukje van het historische centrum. Bij een bakker kocht ik nog een empanada (met kip, ei, ui en nog wat onduidelijks). Heike vertelde later dat ik de ‘empanada de pino’ moet hebben: dat is de echte Chileense. OK, onthouden voor de volgende keer.

Ik kwam uit op de Plaza de Armas, het belangrijkste plein van Santiago. Één en al bedrijvigheid daar! Wat een creativiteit om een beetje geld te verdienen: nep-pony’s waar je kind op mag zitten met een gekke hoed op [e-38] er wordt een foto van je kind genomen; snoepverkopers; verkopers van allerlei soorten los fruit; schilderijverkopers; etc. Veel verkopers hebben een kleed waarin ze hun koopwaar snel kunnen oprollen en uitrollen. Het lijkt alsof het hier altijd vrijmarkt is. Wanneer er twee politieagenten aankomen blijkt dat dat niet het geval is: een hele rits verkopers rolt de koopwaar op en stopt het in een grote tas.

Natuurlijk waren er ook straatartiesten. Ik stond een tijdlang te kijken naar de circus-acts van een Venezolaanse man met dochter. Tussen de acts door wist hij de aandacht goed vast te houden met zijn verhalen. Zo’n zestig mensen bleven aandachtig in een kring om hem heen staan. Hij vertelde dat hij zijn hele familie moest onderhouden, hij vertelde ook iets over Maduro (de president van Venezuela), maar dat heb ik niet verstaan. Ik weet wel dat Maduro Venezuela in de afgrond gestort heeft. Miljoenen Venezolanen zijn op de vlucht. Chili heeft ongeveer 17 miljoen inwoners. Er zijn nu zo’n 1 miljoen Venezolanen naar Chili gevlucht. En dan hebben wij in Nederland problemen met een paar duizend vluchtelingen…

Met de rest van het publiek deed ik een bijdrage in de hoed van de Venezolaanse artiesten. Het voelt als afkopen - er zijn hier zoveel daklozen en bedelaars. In Viña Del Mar zagen wij prachtige appartementengebouwen, en onderweg zagen wij allemaal kampementen met golfplaten-hutjes… Zo ziet de wereldwijd bijna grootste sociale ongelijkheid er dus uit, gevolg van het extreem kapitalistische systeem dat in de periode Pinochet opgetuigd is. De grondwet van toen geldt nog steeds. Op 4 september zal er een referendum zijn over de nieuwe grondwet. Zou dat een verandering ten goede zijn?