Wandelen langs het park

Vandaag had ik geen zin in een moeilijk museum. Een fijne wandeling leek me wel wat. In de middag had ik een afspraak met de rector van de Protestantse Faculteit Theologie hier in Santiago. Ik zocht een metrostation in de buurt uit, Google stippelde een mooie wandeling uit door het O’Higgins park. De reis met de metro ging voorspoedig, ik stapte zowaar aan de goede kant uit en het groen van het park wenkte mij. De eerste tweehonderd meter waren lieflijk. Studenten van de nabijgelegen O’Higgins universiteit zaten in groepjes in het gras of op bankjes. Daarna moest ik even over de stoep. Geen probleem, Google liet zien dat daarna de wandeling echt dwars door het park ging. Maar helaas, Google had er geen rekening mee gehouden dat de parken bijna helemaal omheind zijn met hoge hekken. Ik passeerde weliswaar een toegang, maar die zat potdicht. Ik wandelde dus langs het park, en langs een drukke autoweg.

Toen ik eigenlijk voorbij het park was kwam er nog een toegangshek. Hier stond de deur open, in het hokje zaten twee mensen verveeld te turven hoeveel mensen het park binnenliepen. Ik kocht een empanada en een blikje drinken, en ging alsnog in het park zitten. In de boom boven mij was het een lawaai van jewelste. Wat een luide duiven hier, dacht ik. Totdat ik eens omhoog keek: allemaal groene vogels! De Patagonische parkiet, inderdaad een beestje dat zich behoorlijk laat horen. Op de foto met één boom kun je de parkiet zien zitten.

Het gesprek met de rector was leuk maar vermoeiend. Hij spreekt bijna geen Engels en ik spreek bijna geen Spaans. Uiteindelijk werd het toch Spaans - als ik het onderwerp wist kon ik het ongeveer volgen. Vragen stellen deed ik dan met de Google vertaler. De Protestanten zijn een heel kleine minderheid in Chili. Methodisten, Presbyterianen en Evangelisch-Luthersen zitten allemaal bij elkaar in deze opleiding. De Luthersen zijn sinds 1973 (de staatsgreep door Pinochet) opgesplitst in twee kerken: een Pinochet-kerk en een contra-kerk. Net als met de Bekennende Kirche en de Deutsche Christen in WO II. Beide Lutherse kerken nemen deel in deze opleiding. Het laat zich raden dat dat spannend is. De rector zegt dat er dialoog gekomen is tussen beide kerken; hijzelf is er steeds druk mee om die dialoog op gang te houden. De laatste jaren gaat het beter, want we zijn nu bijna twee generaties verder sinds 1973. Hij maakt zich wel zorgen om al het geweld in de samenleving. Chili is een samenleving met verschillende klassen die eigenlijk geen contact met elkaar hebben. Dan is het goed dat de studenten op deze opleiding in elk geval leren om te praten met mensen uit een andere groep, al zullen de 80 studenten die er zijn maar een druppel op de gloeiende plaat zijn.

Covid wordt hier nog heel serieus genomen. De rector was helemaal klaar met het lesgeven via Zoom, hij hoopte dat ze in 2023 weer face-to-face les kunnen geven. We wisselden geschenkjes uit: een Escher-kalender en een pepermuntblikje met de elf Friese steden voor hem, en een Spaans boekje over de faculteit voor mij. Escher liet hem koud, maar Friesland raakte een snaar: daar was hij geweest, met de Nederlandse collega die een aantal jaren in Santiago gewerkt heeft. De rector vond het bijzonder dat Heike in Santiago is, en haar Chileense vriend in Nederland - hij dacht eerst dat hij mij verkeerd begrepen had. Bij het afscheid gaf hij mij zijn visitekaartje en zette een pijl bij zijn mobiele nummer: als Heike problemen had, dan kon ze hem altijd bellen. Heel zorgzaam.

Terug in mijn appartement genoot ik nog even van het balkon en van het uitzicht. Bij het boeken was ik onhandig geweest. Na zes dagen moest ik gister verkassen naar een ander appartement. Maar wat een heerlijkheid: het is hier warm en eigenlijk alles is van betere kwaliteit. En wat een uitzicht, zo op de 24e verdieping!! Ik kan er nog even van genieten. Morgen gaan Heike en ik naar het noorden van Chili, naar de Atacama woestijn. Ik ben heel benieuwd.