Schoonfamilie

Gisteravond werden Heike en ik allerhartelijkst ontvangen door de ouders en broer van haar vriend. Heel fijn dat we konden kennismaken. Het is wel een gek idee dat Heike nu hier in Chili is, en haar vriend in Nederland.

Met de metro naar een buitenwijk, nog een eindje lopen en daar waren we. Net als in Colombia hebben de vrijstaande huizen stevige schuttingen en hekken eromheen. Maar anders dan in Colombia zitten er voor de meeste ramen geen tralies. Dat geeft wel aan dat Chili een stuk stabieler is dan Colombia.

In een betrekkelijk bescheiden tuinhuis werden we onthaald op lekkere hapjes en een heerlijke maaltijd. Het grote huis is nog in aanbouw, als ik het goed begrepen heb is het nu bijna klaar.

De taal was een uitdaging deze avond. De broer spreekt Engels en Spaans, de vader spreekt een klein beetje Engels naast het Spaans, de moeder spreekt alleen Spaans. Ik spreek Engels en ik versta een klein beetje Spaans. Heike is de enige die alles kan spreken en verstaan. Dus op haar rustte de zware taak om alle onduidelijkheden op te heffen. Ik vond het ook grappig om te merken hoe je elkaar met een paar woorden toch snel begrijpt. Ik probeerde soms ook wat Spaanse woorden, maar in mijn hoofd zit Spaans en Frans in hetzelfde laatje. Dat geeft verwarrende teksten.

Helaas begon ik in de loop van de avond in slaap te vallen. Na twee dagen keurig in het Chileense ritme mee te doen dacht ik dat ik geen last meer zou krijgen van de jetlag. Mijn lichaam dacht daar anders over. Onze gastheer en -dame hadden er alle begrip voor en brachten ons naar huis. Het was een fijne avond.