Laatste dag in San Pedro de Atacama

Vandaag hebben we nog een rustige dag in San Pedro. Heike studeert voor haar toets komende donderdag, ik haal ontbijt. We hoorden de wind al bulderen, eenmaal buiten merk ik dat het echt veel harder waait dan eerst. De wind komt ook uit een andere hoek. Vannacht was het veel warmer (dat wil zeggen niet onder 0), ik kon met twee dekens slapen in plaats van met vier. De mensen die ik tegen kwam liepen met hun mondkapje op. Dat was een goed idee, al dat stof hoef ik niet in mijn neus. De droge lucht doet al voldoende een aanslag op mijn slijmvliezen.

We hebben geluk gehad met de tours. Één van de gidsen had al gezegd tegen Heike: “Het is mooi helder vandaag.” Heike vond dat wat vreemd, het is hier toch altijd helder? Nee dus. Op hetzelfde kruispunt als afgelopen vrijdag heb ik een foto gemaakt, als het goed is staan ze hierboven naast elkaar. Het zicht is inderdaad behoorlijk slecht.

Ik moet nog even terug komen op de lama’s die ik in vorige blogs genoemd heb. Eigenlijk zijn het geen lama’s maar vicuña’s. Dit zijn wilde dieren die thuishoren in het hooggebergte van de Andes. Het zijn zeg maar de voorouders van de lama’s. De mannelijke vicuña heeft minstens vijf vrouwen. Als hij een andere man tegenkomt met een aantal vrouwen, dan kunnen de mannen gaan vechten. De man die wint bijt bij de andere man de ballen eraf. De gecastreerde man wordt uitgestoten uit de groep, de winnende man neemt de andere vrouwen erbij. De gecastreerde man heeft nog wel een functie: hij kan namelijk de groep beschermen. Als eenling is hij een makkelijke prooi voor bijvoorbeeld de vos (de vos bijt hem eerst in zijn enkels zodat hij niet meer goed kan lopen). Als de eenling gepakt wordt is de groep buiten gevaar.

De vicuña is beter bekend om zijn wol. De wol van de vicuña is de duurste ter wereld. Ik zag advertenties van een trui van vicuña-wol voor 2500 dollar. De vicuña wordt bedreigd door stropers die de beestjes doden en de wol verkopen. De Spanjaarden hebben destijds 1,5 miljoen vicuña’s omgelegd en naar Europa verscheept. Doden is onnodig: je kunt ze ook scheren, dan heb je vier jaar later de gelegenheid om ze weer te scheren.

Op zo’n rustige dag is er gelegenheid om de souvenirwinkeltjes te bezoeken. Het was er erg rustig. Omdat het geen weekend meer is? Omdat het hard waaide? Omdat het vandaag een nationale feestdag was, want 21 juni begint de zon weer aan de terugreis? Hoe dan ook, ik kon rustig in een aantal winkeltjes rondlopen.

Het bezoeken van de mis was de enige mogelijkheid om het kerkje van binnen te bekijken. Dat deden we vanavond om 19 uur. De priester ging alle verplichte onderdelen langs, maar gelukkig wel met korte formuleringen. Ik heb zelfs iets van de preek opgepikt, namelijk dat Jezus de weg en de deur naar het Koninkrijk van God is. Ik vond het een knus kerkje, met echte bloemen en echte kaarsen. De muziek was op een bandje, met een mevrouw die vals zong bij een gitaar. De priester zong wel zelf mee zo nu en dan. Hij kon goed zingen. Het kerkje is oud: de Spanjaarden hebben het neergezet in 1557. Op dit monument wordt goed gepast, in tegenstelling tot het huis van Pedro de Valdivia. Het blijft wel raar dat de enige geschiedenis die je hier ziet de geschiedenis van de kolonisator is.