Naar de woestijn

Het zicht vanaf mijn 24e etage werd steeds slechter, zelfs de bergen van de Andes waren niet meer zichtbaar. Wat dat betreft niet erg om te vertrekken. Mijn grote koffer heb ik bij Heike in huis gestald, we gingen met alleen handbagage het vliegtuig in naar Calama, in het noorden van Chili, in de Atacama woestijn. Het was niet bijzonder druk in het vliegtuig. Na een half uurtje vliegen kwam er een man het gangpad op gelopen, die met verschillende mensen in gesprek ging. Ook met Heike: Hoe gaat het met je? (Goed) Ben je blij? (Ja hoor) Oh ik ben ook zo blij! - OK, vreemde vogel, dacht Heike. Even later rende de man met een noodgang het hele gangpad door, van achter naar voor en van voor naar achter. De stewardessen hielden acuut op met koffie schenken en dirigeerden de man naar zijn plek. Het bleef de hele vlucht onrustig, stewardessen bleven met hem bezig. Mannen die in de buurt van hem zaten sloegen hem zelfs met een rugzak zodat hij op zijn plek zou blijven zitten. Na de landing moesten alle passagiers op hun plek blijven zitten. Het duurde een minuut of wat, toen kwamen vier politieagenten de man ophalen. Ook voor Chilenen iets wat niet vaak voorkomt in een vliegtuig. Iedereen kijken, filmpjes maken etc. Eigenlijk een sneu geval, de man was niet gewelddadig, hij schreeuwde niet, hij had waarschijnlijk pilletjes of paddo’s genomen. Niet slim om dan het vliegtuig in te gaan.

Een busje bracht ons van Calama naar San Pedro de Atacama. Een weg met hele lange rechte stukken door niks. Heel apart. Heel onherbergzaam. “Ik wil hier helemaal niet zijn”, dat gevoel had ik de hele reis. Stof, zand, stenen, heuvels, verder niks. Heel af en toe stond er een plukje verdroogd gras in het land naast de weg. Verder verbouwen ze hier alleen zonnepanelen en windturbines. Hier valt eigenlijk nooit neerslag en de zon schijnt elke dag van ongeveer 6 tot 6. Het waait hier deze dagen steeds windkracht 5, dat is ook aardig. Ik weet niet of dat het hele jaar door is. Na twee uur rijden door die akeligheid kwamen we in het stadje San Pedro de Atacama. Ongeveer 11000 inwoners, dat is te overzien. Eenmaal van de grote weg af hield het asfalt ook op. Hier in het stadje rijdt men gewoon op de woestijngrond rond. Alleen in het echte centrum van het dorp liggen wat straatstenen.

Ik had een Amerikaans aangeharkt stadje verwacht, helemaal verpest door de toeristen. Nu leven ze echt alleen van het toerisme hier, dus wat dat betreft zal het er niet meer oorspronkelijk uitzien. Maar aangeharkt is het geenszins. We zijn het dorp in gelopen om een pizza te scoren. Hij was erg vet. Mogelijk moeten we onze standaard wat eten betreft hier wat bijstellen. Op de terugweg gingen we een beetje heuvel-op. Heike heeft een goede conditie, zij sport veel en wandelt in Santiago heel wat af. Ik begon na een paar minuten flink te hijgen. We zitten hier op 2400 meter boven zeeniveau, dus ik hoop dat ik wat gewend raak aan het lage zuurstofgehalte.

Als locatie wilde ik opgeven “San Pedro de Atacama”, want daar zijn we nu. Maar dan slaat het programma op tilt. Dan maar een andere plaats. Als ik meer internet heb plaats ik foto’s.